Alles over Douwe Dabbert

Chromo's:  Een papiersoort die extra gevoelig is om de juist waarden van kleuren weer te geven. De volle benaming is Cromalin en is een merknaam van de fa. Du Pont en is een in Amerika ontwikkeld foto-mechanisch proefsysteem.  Aangezien het systeem lange tijd het enige bruikbare systeem was is men de merknaam in de praktijk gaan gebruiken als produktnaam. Het Maggi-effect  en ook Spa-rood is zo’n voorbeeld.

Wat Cromalin in grote lijnen deed, is het maken van een kleurenproef van de films van een 4-kl. Litho zonder, dat je beelddragers (platen) hoefde te maken en te gaan drukken op een proefpers of productiemachine. Hiermee bespaarde je dus enorm veel tijd en geld.

Vanaf het begin was er altijd een levendige discussie, in hoeverre zo’n “immitatie-proef”  wel een goede voorspelling van het uiteindelijke drukresultaat zou zijn. Later zijn er meer systemen ontwikkeld, zoals MatchPrint van 3M en Agfaproof van Agfa. Die allemaal het zelfde deden. Het grappige is, dat men de eindproducten van deze systemen ook Cromalins bleef noemen.

Inmiddels is dit alles natuurlijk achterhaald door digitale technieken. Tegenwoordig print men op een ink-jet printer in no-time een kwalitatief full-color beeld uit van een plaatje. De printers manipuleert men zodanig met speciale software, dat er een beeld uitkomt, wat een uitstekende overeenkomst heeft met het uiteindelijke drukresultaat. Men kan dan in de software eenvoudig kiezen voor een resultaat in vellen- of rotatie-offset, of in diepdruk, of welke andere druktechniek dan ook. 

De aantekening op voorkant van onderstaand blad:  "iets - rood" en "correctie - proof", is door de drukkerij gedaan. Men werkte natuurlijk nog niet digitaal, en dus werd de inkleuring gescand in rood, geel en groen. Vervolgens werd het zwart van de lijnfilm toegevoegd. Om de juiste waarden af te stellen werd af en toe een proef cromalin gemaakt, die de lithograaf dan beoordeelde, en af en toe van correcties of aanwijzingen voorzag.

Een pagina uit De Heksen van Eergisteren heeft een papieromhulsel met de tekst: “ingekleurde blauwdruk” en “kleur ”Mary de Jongh” ….. De getekende strippagina's van Piet kregen de teksten opgeplakt in de balloons en daarna werd er een lijnpositief (dat transparante vel. Het is eigenlijk de tegenhanger van een fotonegatief ) gemaakt. Op speciaal papier (aluminium tussen de lagen -kijk maar opzij- om te voorkomen dat bij temperatuurwisseling de boel zou uitzetten of krimpen, waardoor de kleuren niet meer zouden sluiten met de zwartfilm) dat werd ingesmeerd met een speciale vloeistof. Dan werd de lijnfilm er op gelegd en belicht. Er ontstond vervolgens een afdruk op dat papier, die handmatig werd ingekleurd. Pas vanaf 1996 ging men digitaal kleuren. Mary was degene die de meeste Douwe albums met plakkaatverf inkleurde.